Kelime Kökeni: Arapç-lisân+Farsça-âşinâ
– Dil bilen, şive, üslup, ağız, lehçe
Cümle içinde kullanımı: “Ata dilimize lisân-âşinâ biriyle muhabbet etmek benimde hoşuma gider efendim.”
Kelime Kökeni: Arapça-ad
– Ağız açmadan, tavırlarıyla davranışlarıyla, çehresiyle kendi içinde bulunduğu durumu anlatma
– Hal dili
– Konuşmadan yüz ifadesi ve tavırlarıyla mana ifade etmesi
Cümle içinde kullanımı: ” Ağzını dahi açmamıştı lakin lisân-ı hâli bana hoşnutsuzluğunu ve acı çektiğini söylüyordu.”