Kelime Kökeni: Türkçe-burun+Arapça-î
– Kibirli
– Gururlu
– Kendini büyük gören
– Kurumlu
Cümle içinde kullanımı: “Burunî insanlardan çekinme yalnız onlara asla güvenme.”
Kelime Kökeni: Arapça-çoğul biçimi burûc, ebrâc
– Filiz
– Ökse otu
– Taze dil
– Tabya
– Kule, hisar
– Kale çıkıntısı
– On iki takım yıldızına verilen isim
– Burç
– Sabit yıldız kümesi
Cümle içinde kullanımı: “Burc ve gezegenlerin konumuna göre yıldız haritasını çıkarıyor böylelikle geleceği bir nebze tahmin edeceğini düşünüyor.”