Türk Dil Kurumu’na (TDK) göre “tebaa,” bir hükümdarın, padişahın veya egemen bir kişinin uyrukları, yani yönetimi altındaki halk anlamına gelir. Osmanlı döneminde genellikle “tebaa” terimi, hükümetin egemenliği altındaki kişiler için kullanılmıştır. Modern kullanımda ise daha çok tarihî ve resmi bağlamlarda rastlanır.