Arabuluculuk, taraflar arasında çıkan uyuşmazlıkların, mahkemeye gitmeden, bir arabulucu yardımıyla çözülmesini amaçlayan gönüllü bir çözüm yöntemidir. Türkiye’de arabuluculuk sistemi, 2013 yılında yürürlüğe giren 6325 sayılı “Arabuluculuk Kanunu” ile düzenlenmiştir. İşleyişi şu şekilde özetlenebilir:

1. Başvuru: Taraflar, arabuluculuk sürecine gönüllü olarak başvurabilirler. Taraflardan biri arabuluculuk talebinde bulunduğunda, diğer taraf bu talebi kabul edebilir veya reddedebilir.
2. Arabulucu Seçimi: Taraflar, anlaşmazlıklarını çözmek için bir arabulucu seçerler. Arabulucular, adli yargı ve ticari uyuşmazlıklar gibi çeşitli alanlarda yetkinliklere sahip profesyonellerdir. Arabulucular, Yargıtay tarafından belirli bir eğitimden geçer ve onaylanır.
3. Toplantılar: Arabuluculuk süreci, taraflar ve arabulucunun bir araya geldiği görüşmelerle başlar. Görüşmelerde, her taraf görüşlerini ve taleplerini arabulucuya sunar. Arabulucu, taraflar arasında iletişim kurarak, anlaşmazlıkların çözülmesini sağlamaya çalışır.
4. Çözüm Önerileri: Arabulucu, taraflara çözüm önerileri sunabilir. Taraflar bu önerileri kabul edebilir veya reddedebilir. Eğer taraflar bir anlaşmaya varırlarsa, bir protokol hazırlanır.
5. Anlaşma Sağlanması: Taraflar arasında anlaşma sağlanırsa, bu anlaşma yazılı hale getirilir ve taraflarca imzalanır. Anlaşma, mahkeme kararı gibi bağlayıcıdır. Eğer taraflar anlaşma sağlarsa, süreç sona erer.
6. Anlaşmazlık Çözülmezse: Eğer taraflar anlaşamazsa, arabuluculuk süreci sona erer. Taraflar, uyuşmazlıklarını mahkemeye taşıyabilirler.

Arabuluculuk, genellikle daha hızlı, düşük maliyetli ve daha esnek bir çözüm yöntemi sunar. Ayrıca taraflar arasındaki ilişkilerin korunmasına yardımcı olabilir.