Türk edebiyatı, genellikle dönemler halinde sınıflandırılır ve bu dönemlerde farklı edebi tarzlar, temalar ve üsluplar öne çıkar. Ana dönemler şunlardır:

1. Eski Türk Edebiyatı (Orta Asya Türk Edebiyatı): Göktürkler’den başlayarak, Orta Asya’daki Türk kavimlerinin edebi ürünlerini içerir. Bu dönemde genellikle destanlar, koşuklar ve halk hikayeleri önemlidir.
2. İslamiyet Öncesi Dönem: İslamiyet’in kabulünden önceki dönemi kapsar. Bu dönemde, Orta Asya’da Türklerin İslamiyet öncesi inançları ve bu inançlar çerçevesinde geliştirdikleri edebi ürünler yer alır.
3. İslamiyet Sonrası Dönem (Klasik Türk Edebiyatı): İslamiyet’in kabulünden sonra, Türklerin İslam kültürüyle etkileşim içinde geliştirdikleri edebiyat dönemidir. Divan edebiyatı, halk edebiyatı, mesnevi ve divan şiiri bu dönemin önemli türlerindendir.
4. Tanzimat Dönemi: 19. yüzyılın ortalarında Batılılaşma ve modernleşme hareketleriyle birlikte başlayan dönemdir. Bu dönemde Batı edebiyatının etkisi altında yeni bir edebiyat anlayışı ve tarzı oluşmaya başlamıştır.
5. Servet-i Fünun Dönemi: 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başlarında etkili olan bu dönemde, Batı edebiyatının etkisi altında, özellikle Fransız sembolist ve parnasçı akımlarından etkilenen bir edebiyat anlayışı gelişmiştir.
6. Milli Edebiyat Dönemi: Cumhuriyet döneminin başlangıcında, 1920’lerden 1930’lara kadar Türk edebiyatının milli ve yerli unsurlara yönelmesiyle karakterize edilir. Bu dönemde Türk halkının milli değerleri ve kültürel kimliği edebiyata yansıtılmıştır.
7. Cumhuriyet Dönemi Edebiyatı: 1930’lardan günümüze kadar olan dönemi kapsar. Bu dönemde Türk edebiyatı, farklı tarz ve akımları içinde barındırır. Modernizm, realizm, natüralizm gibi akımların yanı sıra çağdaş Türk edebiyatının da temelleri bu dönemde atılmıştır.